|
Zullen we eens gelijk - net als Katrina, hadden we bijna geschreven - met de hele gevel in huis vallen? Wel dan: het optreden van Elvis Costello en Allen Toussaint op de slotdag van het Blue Note Records Festival was met enkele olympische zwembadlengtes voorsprong het beste concert dat we tijdens deze festivalzomer al te zien hebben gekregen.
Het publiek mocht dinsdag zo maar eventjes twee levende legendes begroeten en het kreeg daarbovenop twee en een half uur lang the best of both worlds . Er werd gebloemleesd uit de immense back catalogue van Costello, maar ook enkele klassiekers van Toussaint passeerden de revue, en samen deden ze vaak en gretig een graai uit hun redelijk fantastische gemeenschappelijke plaat, The River In Reverse.
Costello en Toussaint kennen elkaar al jaren, maar het was de orkaan Katrina die hen weer in elkaars armen deed belanden. Toussaint - geboren, getogen en intussen ook lichtjes legendarisch geworden in New Orleans - zag zich twee jaar geleden genoodzaakt The Big Easy te ontvluchten en belandde in New York, waar op dat moment toevallig ook Costello verblijf hield. Samen maakten ze een plaat over de vreselijke gevolgen van Hurricane Katrina : de ontreddering, de moeizame heropbouw, maar ook de broederlijke naastenliefde die onder de bevolking leeft.
We durven nog net niet schrijven dat Elvis Costello en Allen Toussaint als een wervelende windhoos door Gent zijn getrokken - dat zou nog al eens ongepast zijn, zeker! - maar kom: het scheelde niet veel. Ze hadden een straf swingende band meegebracht, met de nooit minder dan degelijke pianist en organist Steve Nieve , een retestrakke ritmesectie en een vrolijk kwetterende blazerssectie.
Toussaint nam uiteraard zelf de pianopartijen voor zijn rekening. Onwaarschijnlijk overigens hoe dartel zijn zwarte bouwvakkershanden over het klavier dansten. Costello stond waar hij hoort te staan en ook gratis staat: in het voetlicht, achter de microfoonstandaard, afwisselend fingerpickend op een akoestische gitaar en rammend op een elektrische.
Uit The River In Reverse passeerden bijvoorbeeld het heerlijke walsje 'Nearer to You' , een iets heviger 'Freedom For The Stallion' en 'Who's Gonna Help Brother Get Further?' , allemaal sweet soul music gelardeerd met gospel, blues en boogie-woogie. Allen Toussaint maakte van zijn klassieker 'A Certain Girl' zelfs een spelletje call-and-response met Costello. "What's her name?" , vroeg de Allen. "I can't tell ya" riep de ander terug.
Alsof dat al niet ruimschoots volstond om ons tevreden en breed grijnzend huiswaarts te sturen, deed Costello er nog een trits hits bovenop. '(I Don't Want To Go To) Chelsea' maakte al vroeg in de set zijn opwachting, een volledig hertimmerd 'Clown Strike' passeerde even later en in de bissen volgden nog 'Watching The Detectives' , 'Pump It Up' , 'Alison' en 'I Can't Stand Up For Falling Down' . Toen Costello ook nog eens 'I Want You' ten berde bracht, met pianist Steve Nieve als enige ruggensteun, wisten het wel zeker: dit was de perfecte afsluiter voor Blue Note en een muzikaal hoogtepunt van het jaar.
| 
